آلبالو

دل‌ اگـــر بسـتـی، محـکــم نـبـند!
مـــراقــب بــاش، گــــره کـــور نــزنی‌...
او مـی‌‌رود...
تــو می مــانی و یـــک گـــره کــور...

باید بازیگر شوم ،
آرامش را بازی کنم …
باز باید خنده را به زور بر لبهایم بنشانم …
باز باید مواظب اشک هایم باشم …
باز همان تظاهر همیشگی : ” خوبم …

زیر قطره های بـاران نوازشت ، آرام میشوم !


از کجا آمده ای ؟ 


بــــوی تنت بارانیست ...! 

بــه فـروش میـرسـد ؛

فكـــر ِآدمی که ...

حوصـله ی خودش را هم نـدارد !

چــه زیبــاست وقتـی میفهمـی
کسـی زیــر ایـن گنبد کبــود
انتظــارت را میـکشد ؛
چــه شیــرین است
طعــم چنـد کلمــه کــه میگــوید :
کجــایــی …؟

ﺗﺎ ﺍﯾﻦ ﺑﺎﺭ ﺩﺭ ﺁﺭﺯﻭﯼ ﺑﺨﺸﺶ ﺗﻮ ﺑﺎﺷﺪ !

ﺑﺎﯾﺪ ﺭﻫﺎ ﮐﺮﺩ ﻭ ﺭﻓﺖ ﺗﺎ ﺑﺪﺍﻧﻨﺪ ،

ﮐﻪ ﺍﮔﺮ ﻣﺎﻧﺪﯼ ، ﺭﻓﺘﻦ ﺭﺍ ﺑﻠﺪ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﯼ !

ﮔﺎﻫﯽ ﺑﺮ ﺳﺮﮐﺎﺭﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ،

ﺑﺮﺍﯼ ﺩﯾﮕﺮﺍﻥ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻣﯿﺪﻫﯽ ،

ﺑﺎﯾﺪ ﻣﻨﺖ ﮔﺬﺍﺷﺖ ...

ﺗﺎ ﺁﻥ ﺭﺍ ﮐﻢ ﺍﻫﻤﯿﺖ ﻧﺪﺍﻧﻨــــﺪ ...

ســر بـه گــوش مــن بگــذار و آرام بگــو

"دوســـتت دارم"

نتــرس! از چــه می تــرسی؟!

فـــردا دوبـاره مـی تــوانی انـکار کنی...

دیر آمدی..!
برای شناختنم عکسم را مچاله کن...

ﺩﻭﺭ ﻧـــــــﺮﻭ ﺑﻴـــــــﺎ ﻛﻨﺎﺭ ﺩﻟـــــــﻢ

ﻣﻦ ﻏﻴﺮ ﺍﺯ ﺍﻳﻨﻬـــــــﺎ ﻛﻪ ﻣﻴﻨﻮﻳﺴـــــــﻢ . . .

ﻧـــــــﻮﺍﺯﺵ ﻫـــــــﻢ ﺑﻠﺪﻡ . .